Roodkapje en de wolf

‘There is beauty in the darkness’

Geen zin

Onlangs had ik een online video call met mijn ‘peer-group’ met mede facilitators. En ik had helemaal geen zin. Ik had de hele dag al geen zin. Nergens in. Ik was wakker geworden met een onrustig, ongemakkelijk en een beetje angstig gevoel dat nergens direct aan te relateren was. Een gevoel van weerstand, van niet in de flow zijn. En dan was het ook nog eens een chagrijnige grauwe regendag. Je kent ze wel, van die dagen. Met een dekentje op de bank en Netflix aan.

Ondanks dat ik geen zin had deed ik plichtsgetrouw toch mee aan de call. Netflixen kan altijd nog.

Bosbranden in Australië

We deelden allemaal wat ons op dit moment bezig houdt. Over de verschrikkelijke bosbranden in Australië. Welke impact dit op ons heeft. En hoe het verder met ons gaat. Ik deelde dat ik die dag helemaal geen zin had. Totaal niet in een creatieve flow zat. Bleek ik niet de enige te zijn, meer hadden er last van. Mijn interesse was gewekt.

Nieuw jaar, nieuwe kansen

Zo verder invoelend merkten we dat er iets in de lucht zit. 2020 gaat ons ‘iets’ brengen. Oude, bestaande structuren worden opgeschoond en nieuwe mogelijkheden ontstaan. We voelden dat dat niet altijd over rozen zal gaan. Maar de potentie was heel duidelijk voelbaar aanwezig.

Van Grimm en grimmig

Verder inzoomend op deze potentie bracht mij een associatie met sprookjes. Niet van die snoezige lieve sprookjes met roze prinsessen maar van die grimmige, met een donker randje, met enge donkere bossen en constant dreigend gevaar. Een sprookje van Grimm: Roodkapje en de boze wolf.

Dat sprookje kennen we allemaal nog wel uit onze kindertijd. Ik moest er als kind altijd van griezelen, we hadden zo’n prentenboek thuis met van die pop-up plaatjes waardoor het nog meer tot leven kwam. Ik droomde er dan ook regelmatig over, dat de boze wolf achter me aan zat in de winkel van mijn Grootmoeder. Maar waar gaat dit verhaal éigenlijk over?

Roodkapje en de boze wolf, een verhaal over initiatie

Roodkapje staat symbool staat voor het reine en onschuldige in ons. Ze gaat onwetend het donkere gevaarlijke bos in, dat symbool staat voor het mysterieuze en de onbekende wereld in onszelf. Als Roodkapje uiteindelijk wordt verslonden door de boze wolf kun je dit zien als de dood van je ego, een moment van initiatie waar je je huidige staat achterlaat voor iets beters maar nog onbekends. Het verhaal laat ons zien dat als we naar onze angst toegaan, daar naar waar we het gevoel hebben dat we het niet kunnen overleven, dit uiteindelijk iets oplevert. En niet zomaar iets: een wedergeboorte in een nieuwe vorm.

De donkerte heeft dus nut, sterker nog, er zit zelfs schoonheid in het donker.

Roodkapje in real life

Dat doe ik het liefst: Roodkapjes bijstaan in hun reis door het donkere bos, samen op zoek te gaan naar alle wolven en hen in de ogen te kijken, te omarmen, initiaties mee te maken en zo samen het nut en de schoonheid van het donker te ervaren.

Kortom: terug je lijf in. De basis van waaruit je alles om je heen van moment tot moment kunt ervaren. Zodat de dagelijkse dingen die er om je heen gebeuren je niet omver blazen. Terug naar je basis, juist in deze onzekere en rumoerige tijden.

Roodkapje in real life: nóg beter dan Netflixen met een dekentje op de bank.